Na drie verhalenbundels over verschrikkelijke kinderen (‘De grootste ettertjes van de wereld’, dl, 1-3) en een bundel over de ergste leerkrachten ('De ergste meesters en juffen van de wereld', 2019) bevat deze bundel verhalen over de meest vreselijke ouders. Zo wil bijvoorbeeld een vader zelf spelen met het nieuwe speelgoed van zijn zoons, is er een vader met stinkvoeten en een moeder die altijd de snelste wil zijn. De tien hilarische verhalen gaan alle over ouders voor wie een kind zich schaamt of die hen in verlegenheid brengen. Ze zijn ruim voorzien van humoristische kleurenillustraties, die de tekst ondersteunen en aanvullen. Een speelse lay-out met diverse lettertypes in verschillende groottes, vet en cursief, tekstwolken en voetnoten. Mooi verzorgde uitgave, vertaling van 'The world's worst parents'* (2020), met gouden belettering op het omslag. De auteur wordt vergeleken met Roald Dahl. Voorlezen vanaf ca. 8 jaar, zelf lezen vanaf ca. 9 jaar; ook geschikt voor kinderen die moeite hebben met lezen. Verberg tekst

Nadat David Walliams een trilogie schreef over verschrikkelijke kinderen, is hij nu toe aan een boek over verschrikkelijke ouders. Dit boek is weer een schot in de roos. Het portretteert tien ouders die allen kunnen meedingen naar een medaille voor ergste ouder ter wereld. Zo heb je bijvoorbeeld de vader met stinkvoeten, de moeder die meer van haar huisdieren houdt dan van haar kinderen of de vader die alles met geweld wil oplossen.

Doordat het allemaal korte verhaaltjes zijn, zal het zeker aanspreken bij lezers die wat moeilijker te motiveren zijn. Daardoor leent het zich ook tot voorlezen. Niet alles moet immers in één keer gelezen worden. Bovendien zit er een enorm tempo in het boek. Alle tien verhalen zijn best grappig en lezen vlot. Dat komt natuurlijk ook doordat er zoveel tekeningen in het boek staan. Tony Ross heeft nogmaals zijn best gedaan om even wervelend te tekenen als dat Walliams schrijft. Omwille van de drukke tekeningen in combinatie met verspringende lettertypes oogt de bladspiegel zeer chaotisch. Dat zal sommige kinderen aantrekken, anderen zal het dan weer afschrikken. Toch wil ik in het voordeel van de schrijver meegeven dat de lettertypes meestal wel pal op de tekst zitten en het verhaal versterken: je hebt als lezer soms echt het gevoel dat je voorgelezen wordt omdat je door het lettertype de intonatie van de voorlezer al in je hoofd hoort. Dat, in tegenstelling tot andere gekende boeken die gebruikmaken van dit principe zonder dat het een meerwaarde is.

De combinatie van verhaal, typografie en tekeningen maakt het boek dus allesbehalve saai. Maar dit duo wou de puntjes op de i zetten. Zo valt in de eerste plaats op hoe zwaar het boek is. Het boek bevat volgens een waarschuwing op de voorpagina dan ook verschrikkelijke ouders. De goudkleurige rug, de inleiding die geschreven is door Walliams die zich voordoet als zijn moeder, de dankwoorden waarin we van iedere medewerker zijn genantste jeugdherinnering aan z’n ouders te weten komen ... dit alles maakt het concept weer meer dan geslaagd.

Verberg tekst

Nadat David Walliams een trilogie schreef over verschrikkelijke kinderen, is hij nu toe aan een boek over verschrikkelijke ouders. Dit boek is weer een schot in de roos. Het portretteert tien ouders die allen kunnen meedingen naar een medaille voor ergste ouder ter wereld. Zo heb je bijvoorbeeld de vader met stinkvoeten, de moeder die meer van haar huisdieren houdt dan van haar kinderen of de vader die alles met geweld wil oplossen.

Doordat het allemaal korte verhaaltjes zijn, zal het zeker aanspreken bij lezers die wat moeilijker te motiveren zijn. Daardoor leent het zich ook tot voorlezen. Niet alles moet immers in één keer gelezen worden. Bovendien zit er een enorm tempo in het boek. Alle tien verhalen zijn best grappig en lezen vlot. Dat komt natuurlijk ook doordat er zoveel tekeningen in het boek staan. Tony Ross heeft nogmaals zijn best gedaan om even wervelend te tekenen als dat Walliams schrijft. Omwille van de drukke tekeningen in combinatie met verspringende lettertypes oogt de bladspiegel zeer chaotisch. Dat zal sommige kinderen aantrekken, anderen zal het dan weer afschrikken. Toch wil ik in het voordeel van de schrijver meegeven dat de lettertypes meestal wel pal op de tekst zitten en het verhaal versterken: je hebt als lezer soms echt het gevoel dat je voorgelezen wordt omdat je door het lettertype de intonatie van de voorlezer al in je hoofd hoort. Dat, in tegenstelling tot andere gekende boeken die gebruikmaken van dit principe zonder dat het een meerwaarde is.

De combinatie van verhaal, typografie en tekeningen maakt het boek dus allesbehalve saai. Maar dit duo wou de puntjes op de i zetten. Zo valt in de eerste plaats op hoe zwaar het boek is. Het boek bevat volgens een waarschuwing op de voorpagina dan ook verschrikkelijke ouders. De goudkleurige rug, de inleiding die geschreven is door Walliams die zich voordoet als zijn moeder, de dankwoorden waarin we van iedere medewerker zijn genantste jeugdherinnering aan z’n ouders te weten komen ... dit alles maakt het concept weer meer dan geslaagd.

Verberg tekst