Gwendolyn zit in zak en as nadat Gideon heeft beaamd dat hij niet echt verliefd op haar is, maar dat hij de richtlijnen van de graaf van Saint Germain heeft gevolgd. Volgens de graaf zijn verliefde meisjes immers gemakkelijker te sturen. Gwen wil Gideon het liefst nooit meer zien, maar heeft geen andere keuze dan samen met hem op een missie te gaan naar een voor de Wachters historisch gezien zeer belangrijk bal. Ondertussen ontdekt de jongste generatie tijdreizigers waarom hun voorgangers Lucy en Paul ervoor gekozen hebben niet mee te werken aan het plan van het geheime genootschap van de Wachters, en krijgen ze een beter idee van wat de sinistere graaf nu eigenlijk in zijn schild voert.
De ontluikende liefde tussen Gwendolyn en Gideon is vrij voorspelbaar. Doordat Kerstin Gier echter de aandacht van de lezer expliciet op de conventies van het genre vestigt, behoudt deze verhaallijn een zekere speelsheid. Wanneer Gwendolyn bijvoorbeeld haar hart uitstort bij haar beste vriendin, herinnert deze haar eraan hoe ze zich zelf altijd ergeren aan hoe het gebrek aan communicatie tussen de hoofdpersonages in romantische komedies zorgt voor de obligate misverstanden die het verhaal gaande moet houden. Wanneer de scènes overdreven dramatisch dreigen te worden, laat de auteur bovendien waterspuwersgeest Xemerius ingrijpen met zijn snedige commentaren.
Wat betreft het tijdreizen zijn er enkele inconsistenties in het verhaal geslopen die gemakkelijk hadden kunnen worden vermeden. Een voorbeeld is de passage waarin gezegd wordt dat je het lot van mensen uit het verleden nooit mag trachten te veranderen. Gwen negeert deze regel compleet, maar we komen niet te weten of haar acties enige negatieve gevolgen hebben.
In dit laatste deel krijgen we ook een andere kant te zien van enkele nevenpersonages. Zo komt Charlottes verdriet naar boven wanneer ze op een feestje iets te diep in het glas heeft gekeken en ze zich en plein public beklaagt over hoe anders dan verwacht haar leven er nu uitziet. Verder zien we de strenge Lady Arista van een veel zachtere kant. Spijtig genoeg vervallen deze personages al snel weer in hun vrij karikaturale rol.
De ontknoping wordt zeer snel afgehandeld, maar Gier weet aan het einde wel enkele verrassingen in te bouwen. Knap is bijvoorbeeld hoe ze in de epiloog op een zeer subtiele manier de sluier oplicht wat betreft meneer Bernhardts identiteit.
Een waardige afsluiter van een aanbevolen trilogie vol memorabele personages. [Ilse Moens] Verberg tekst

Gwendolyn (16, ik-figuur) heeft liefdesverdriet, want Gideon haar heeft afgewezen. Gelukkig heeft ze afleiding, doordat ze de chronograaf vindt, die door haar opa is verstopt. Nu kan ze zonder hulp van de Wachters terugreizen in de tijd om opa's hulp te vragen. Samen met hem en vriendin Leslie wil ze het geheim van de Wachters ontrafelen en doet ze een schokkende ontdekking. De dialogen zijn snel en komisch door de gedachten van Gwendolyn die daarin zijn verwerkt en het relativerende commentaar van Xemerius, de geest waarmee zij kan praten. De gesprekken met de aristocratische volwassenen bevatten ouderwetse of verheven woorden. Dit stoort niet en begrip hiervan is niet altijd nodig. Soms leidt het tot grappige spraakverwarring, bijvoorbeeld als de opa van Gwendolyn haar bakvis noemt en zij denkt dat ze een gebakken visje krijgt. In tegenstelling tot de vlotte dialogen is de plot minder sterk. De spanningsboog wordt regelmatig goed opgebouwd, maar afgebroken door te snelle oplossingen. Wederom fraai vormgegeven. Het rondt de trilogie 'Eindeloos verliefd'* duidelijk af. 'Bakvissen' vanaf ca. 15 jaar zullen het met veel plezier lezen. Verberg tekst