De achterflap van In de naam van de zoon is een statement. Onder het Vaillante-logo staat er enkel ‘nieuw seizoen’ te lezen. Dat statement mag je gerust een understatement noemen. In de naam van de zoon maakt meteen duidelijk in welke richting Philippe Graton de million seller van zijn vader wil sturen. We maken kennis met een veranderde Michel Vaillant. Onze held is niet langer een sjabloon, maar een man van vlees en bloed. Gefrustreerd omdat hij niet meer racet, boos omwille van steeds moeilijker wordende omgang met zijn grijzende vader en teleurgesteld, diep teleurgesteld, in de levenskeuzes van zijn enige zoon Patrick. De wereld is dan ook veranderd rond onze held. Alle oude getrouwe personages zijn er nog, maar de Vaillant-fabrieken hebben klappen gekregen tijdens de crisis. De eens legendarische Vaillante F1 renstal bestaat niet meer en het leiderschap bij Vaillante zit met de handen in het haar om een uitweg te vinden voor de impasse waarin ze zich bevinden. Die uitweg komt in de vorm van het World Touring Car Championship, een kampioenschap waarmee Vaillante zich in de spotlights wil werken vooraleer ze met cosponsors terug de F1 instappen. Naambekendheid blijft een heikel punt en aangezien China de enige echte groeimarkt voor de auto-industrie is (en dan toch zeker voor sportwagens) heeft de Vaillant-clan geen keus: er moet weer gewonnen worden. Achter het stuur van zijn bolide herleeft Michel, maar als hij het nieuws krijgt dat in de kamer van zijn vervreemde zoon Patrick cocaïne werd gevonden, verliest ook hij zijn kalmte.
Michel Vaillant is helemaal opgefrist. De vrouwen zijn minder onderdrukt, Michel is menselijker geworden en het klimaat van de racerij is helemaal up-to-date gebracht. Graton heeft er schoon schip voor moeten maken. Studio Graton, het atelier dat zijn vader hem naliet bij zijn pensioen in 1994, is opgedoekt en nieuw bloed werd aangetrokken in de vorm van tekenaar Denis Lapière. Het resultaat is een verhaal dat typisch Vaillant is, maar tegelijk een complete stijlbreuk betekent. Voor de eerste keer in de geschiedenis van Michel Vaillant komt de race op de tweede plaats en wordt de plot niet door een lauwerkrans opgelost. Het tekenwerk is fris en respectvol voor het verleden, het design van de nieuwe Vaillante-bolides is geloofwaardig en ziet er gewoon goed uit. Dat laatste is ongetwijfeld de verdienste van Benjamin Benétau, een van de overblijvers uit de Studio Graton-tijd, die al eerder het design van de auto’s voor zijn rekening nam. Alles samen beschouwd is deze eerste editie een beloftevolle pilootaflevering, hopelijk kunnen de auteurs de ideale lijn aanhouden! [Sam Verhaegen] Verberg tekst

Een realistisch autostripverhaal met tekeningen in kleur van Marc Bourgne en Benjamin Benéteau en teksten van Philippe Graton en Denis Lapière in balloons. Het betreft het eerste deel in de nieuwe serie 'Michel Vaillant. Nieuw seizoen'. De Vaillant-stal gaat weer racen, niet meer in de F1-klasse, dat is te duur in deze tijd, maar doet mee met de WTCC (World Touring Car Championship). De vader van Michel Vaillant vindt dat moderne gedoe maar niks, zijn moeder maakt zich sterk voor het milieu en zijn zoon werkt aan een nieuwe vinding. Kortom, een verhaal van deze tijd en met dit eerste album wordt de oude reeks 'Michel Vaillant' nieuw leven ingeblazen. De auto's zijn uiteraard fraai getekend, maar een prettige verrassing is dat nu ook de personages goed getekend zijn; de gezichten zijn prima van expressie – dat was in de oude serie wel eens anders. Een uitstekend album met een goed verhaal, goed opgebouwd en goed uitgewerkt.