In Volt, het tweede album in de reeks ‘Michel Vaillant: Nieuw seizoen’, gaat de Franse autobouwer de strijd aan met het wereldsnelheidsrecord. Dat zou een kolfje naar de hand moeten zijn van de Formule 1-veteranen, ware het niet dat Vaillant een poging zal wagen met een elektrische auto. Hij slaat de handen ineen met Venturi, specialisten op het gebied van batterijen en capacitoren, om de overwinning te bewerkstelligen. Tot zover alles in orde, we hebben een ‘Michel Vaillant’-stripboek in handen met een klassieke uitdaging voor de raceheld. Puristen zullen zelfs beweren dat het niet meer hoeft te zijn, maar in dit tweede seizoen zijn een aantal zaken toch grondig omgegooid.
In de vorige editie maakten we (opnieuw) kennis met Patrick, Michels ondertussen vervreemde zoon, die zonder goedkeuring van vader of grootvader samen met een hoop gelijkgezinden een geheim project op poten had gezet in een schuur. In Volt krijgen we het vervolg te zien van het gesprek tussen vader en zoon waarmee In de naam van de zoon eindigde. Patrick zit niet méér aan de drugs dan de andere jongelingen van zijn leeftijd en heeft het in zijn schuur best naar zijn zin. Hij en zijn kornuiten zijn namelijk hard aan het werk om een revolutionaire auto te ontwikkelen. Een revolutie, zonder Vaillant! Vader Michel plaatst er wat vraagtekens bij, maar de man is al bij al blij dat zijn zoon niet stiekem heroïne gebruikt. Deze hele historie is een echte nieuwigheid in deze reeks en zou erg goed kunnen zijn, ware het niet dat de scenaristen vaak hele gaten in de plot moeten dichten in de tekstballonnen van pakweg Steve Warson. De Texaan heeft zich nog nooit zo eloquent uitgedrukt. Steve is opgetrommeld omdat de zoutvlakte van Bonneville, waar Vaillant een gooi naar het snelheidsrecord zal doen, nu eenmaal in Amerika ligt en een goede agent territorial nooit ver weg is. Alles lijkt goed te gaan tot één kleine ontploffing roet in het eten gooit, maar deze keer is het meer dan olie dat het zand besmeurt.
Volt gaat verder op een nieuw elan, maar de geloofwaardigheid van het scenario begint wat te tanen omdat de karakterontwikkeling stroef loopt. Het racerijverhaal maakt van dit album een echte ‘Michel Vaillant’, maar de human interest rond de familie voelt wat aan als een ‘Thuis’-episode. Maar ik ben dan ook een purist. [Sam Verhaegen] Verberg tekst

Een realistisch autostripverhaal met tekeningen in kleur van Marc Bourgne en Benjamin Benéteau en teksten van Philippe Graton en Denis Lapière in balloons. Dit is het tweede deel in de nieuwe serie 'Michel Vaillant. Nieuw seizoen'. Michel Vaillant stapt weer in een race-auto, maar nu in een elektrisch aangedreven snelheidsmonster. Zijn vader vindt elektrische auto's maar niks en zweert bij benzinemotoren. Bij de beproevingen in de werkplaats ontploft er, mogelijk door sabotage, een batterij en verongelukt zijn zoon Patrick. De race gaat echter door, zijn zoon wilde dat ook, en op de zoutvlaktes in de Verenigde Staten wordt een nieuw wereldrecord bereikt van ruim 712 km/uur. Een verhaal van deze tijd; de auto's zijn uiteraard fraai getekend, maar ook de personages zijn nu goed getekend; de gezichten zijn prima van expressie, dat was in de oude serie slecht. Een uitstekend verhaal, goed opgebouwd en uitgewerkt. Vervolg op 'In de naam van de zoon' (2012)*.