Stephen King behoeft geen introductie meer. Zijn werk evenmin. Dat King ook af en toe een literaire samenwerking aangaat met een van zijn zonen, Joe Hill, is minder bekend. Het hoge gras is het tweede boek dat de twee samen schreven. Hiermee keert King terug naar het kortverhaal, het genre waarmee zijn schrijverscarrière ooit begon. Hij bewijst dat je geen kanjer van een trilogie moet schrijven om een spannende plot op te bouwen en zelfs in amper vijftig bladzijden een onheilspellende sfeer kan scheppen. Cal en Becky DeMuth, onafscheidelijk als broer en zus, zijn met de auto op weg naar hun oom en tante. Omdat ze ongepland zwanger is, zal Becky daar een tijdje verblijven ‘uit het zicht van het volk’. Wanneer ze hulpkreten horen die vanuit een veld lijken te komen, besluiten ze hun auto aan de kant te zetten en op onderzoek te gaan. Het plaatsje lijkt verlaten, maar als ze beseffen dat het bange geroep een kinderstemmetje is, willen Cal en Becky het verdwaalde kind even snel uit het veld met het hoge gras halen. Al snel zijn ook zij volledig gedesoriënteerd. Ze raken elkaar kwijt en wanneer een van hen het jongetje dan toch vindt, slaat de paniek pas echt toe.
In horrorverhalen gelden andere regels. Overdadig geweld en onrealistische verhaallijnen lijken eigen aan het genre. King daarentegen weet zijn verhalen vanuit zo een realistisch vertrekpunt op te bouwen dat je niet snel in de gaten hebt dat er iets abnormaals aan de hand is. In Het hoge gras neigt hij zelfs naar de gloriedagen van het magisch realisme. Iedereen zou zich als het ware in de schoenen van zijn hoofdpersonages kunnen bevinden: een autoritje langs de velden kunnen we ons allemaal wel voor de geest halen. En het hulpgeroep van een kind zou ons ook allemaal naar de keel grijpen. Tot daar het realisme. Een grasveld dat in beweging lijkt, dat ‘lijkt te stromen’, en mensen desoriënteert, is pure onzin. Maar door de ijzersterke karakterisering van de personages, die met heel herkenbare menselijke zorgen kampen, raakt de rariteit van dat bewegende veld op de achtergrond. Maar als het schreeuwende jongetje een lokmiddel blijkt te zijn, barst de gruwel los. Op dat moment zit je echter al zo aan de pagina’s gekluisterd dat de irrationele horror er vlotjes ingaat. Al bij al is Het hoge gras een bescheiden verhaaltje, net niet te lang om langdradig te worden. Misschien kan je het beter een stijloefening noemen, waarin King en Hill experimenteren met de juiste verhouding tussen suspense en gruwel. Het kan ook louter een reclamecampagne zijn voor Kings vervolg op het succesvolle The Shining. Als extraatje vind je het eerste hoofdstuk van Doctor Sleep. [Loes Heylen] Verberg tekst

Broer en zus Cal en Beckie denken als tweelingen. Tijdens een autorit door een verlaten streek zien ze een aantal lege auto's onder stof, en horen dan een kind om hulp roepen uit het twee meter hoge gras: 'Help me, ik ben verdwaald'. Ze stappen uit en begeven zich in het gras, waar ze al vlug elke oriëntatie en elkaar kwijtraken. Daar horen ze diverse waanzinnig klinkende stemmen en vinden uit elkaar gescheurde lijken. In het gras bevindt zich een oude steen met bovennatuurlijke krachten die beletten dat men nog uit het hoge gras ontsnapt. Een vlot griezelverhaaltje met bescheiden dosis gruwel. Met 59 blz. te lang voor het bescheiden onderwerp, overdadig woordgebruik verzwakt de suspens, een euvel van beide auteurs. Hill is de zoon van King. Als toetje een fragment uit Kings roman 'Dr. Sleep' (2013). Normale druk.